Stretch die vakansie!

Die vakansie is verby. So asof dit ons pla! Want Petra gaan kuier vir 'n week by Muriel en ek gaan vir 'n lekker Kritzinger langnaweek na Clarens. En in die 4dae-skoolweek wat verby is, raak die kinders by 4 verskillende huise aan die slaap. En ek beland in 'n kuiergroepie en maak 'n spul nuwe interessante vriende. (Soos Petra se Kaapse maatjie Christine). Tempo tempo tempo.

Ons begin met so paar Nederland fotos wat meer Oostenrykste fotos is. Die trippie verdien natuurlik sy eie blog van 'n paar sessies. Lyk die tweetjies nie net so lekker gechill nie! En dan die drietjies in dalende trappe van vergelyking. Geen sorge in 'n idilliese wereld.

Toe die weer nie goed genoeg is vir hulle beplande fietsentoer nie, reel Muriel sommer gou op haar ipad 'n treintrip Dusseldorf en 'n vliegtuigrit na Wenen saam met 2 dae in 'n hotel. En 'n vaart op die Blauw Danaub endie skilderagtige dorpie Melk... en .... en... en....

Oor na Clarens - wat ewe skielik nou vaal klink! Jitte. Die kinders het te lekker met die koesyne (cousins) en agterkosyne gespeel en (daarom!) het ons sogenaamde volwassenes so lekker gekuier en ontspan. Dis nie net die Europeers wat lekker kan ontspan met 'n bier by die Sunnyside of life nie. Clarens het mos self ook sy eie brouery.
'n Lekker onbekende was elke oggend se dammetjies wat 'n dik yslaag opgehad het. Maar die huisies en die komberse is so warm, ons het warmer as ooit by ons eie kouehuis geslaap. Kom nou, somer!
My eie gesin van oorsprong het almal lekker toere gehad; Chrissie-hulle na Botswana
(wat ons baie laat luskry vir vlgnde Julie se Namibie-beplanning. Johan-hulle na Spanje vir ekstra somer, Pappa-hulle na Kenya en alles tussen-in per wiel (nou's hulle al klaar weer in Namakwaland). Ge, klink of ek 'n plan moet maak!

En net so laaste 2 fototjies van 'n piekniekplek hier naby wat ons oor die vakansie ontdek het langs die Mighty Apies River.
Ek sluit af met 'n skryfgedagte van 'n hoofstuk wat skynbaar in my lewe afgesluit het:

My kankerlêer gesluit?

Vanoggend weer die bekende roetine. Toonbank toe, vorms invul, wag, bloed trek, radioloë se toonbank toe, vorms invul, wag, groen safarierok aantrek, sonars, koue gel, aantrek, onkologie toe, bloeddruk neem, wag, geroep na dokter, sit op stoel, hoor uitslag. Vervelige roetine, maar met ’n kilkoue byt. ’n Byt met ‘n ‘k’ vir kanker. Vir dood. In your face.

Maar toe die dokter aan die einde van hierdie vier jaar my lêer toemaak, was ek bietjie hartseer. Ek het lief geraak vir hierdie wrede vriend. Sy slagtande het my meer as een keer oor die kleintuintjie se hekkie gejaag. Buitentoe waar daisies geler blom en gras groener voel onder my kaal tone. Waar elke asem ’n geskenk is en ’n verslaapte nek ’n teken is dat ek opgestaan het. Om te lewe. Ek gaan hom mis.

Maar ek gaan hom nie te lank mis nie. Ander gediertes blaf al klaar vir my en laat my nie te naby aan my rusbank kom nie. En hier gat ek weer oor die hekkie met die soet stank van haar asem in my neus.